امیر سراج، مؤلف پژوهش و دانشجوی دکترای اخترفیزیک دانشگاه پرینستون، از مدل‌های از پیش‌توسعه‌یافته یا مجموعه‌ای از معادلات مبتنی بر سیاره‌های سرگردان برای این پژوهش استفاده کرد. سراج با این فرض که خورشید در دوران جوانی دارای شانس یک در پنجاه برای به دام انداختن سیاره‌ای سرگردان بوده، به ۱۰۰ میلیون شبیه‌سازی رسید و در آن‌ها معیارهایی مثل شکل مداری تا تعداد ستاره‌های سنگی به دام افتاده را تخمین زد. او با فرض شدیدترین محدودیت‌ها در زمان خورشید جوان، بدترین سناریو را تخمین زد.
بر اساس پژوهش یادشده، دو سیاره با جرمی هم‌اندازه با مریخ یا سه تا پنج سیاره با جرمی مشابه عطارد احتمالا فاصله‌ی ۱۴۰۰ واحد نجومی از خورشید قرار گرفته‌اند (یک واحد نجومی برابر است با فاصله‌ی میان زمین و خورشید)؛ بنابراین سیاره‌های سرگردان به‌دام افتاده احتمالا در ابر اورت قرار دارند که حباب فرضی عظیمی شامل میلیاردها جرم کوه‌پیکر است که به دور منظومه شمسی می‌چرخد.
سیاره‌های جدید مستقل از سیاره‌ی ایکس هستند که به عنوان سیاره فرضی مشابه نپتون در فاصله ۴۳ واحد نجومی از زمین می‌چرخد. برخلاف پژوهش جدید که بر فرضیه استوار است، دانشمندان وجود سیاره X یا سیاره نهم را بر اساس رصد مسیرهای عجیب اجرام در کمربند کویپر پیش‌بینی کرده‌اند. کمربند کویپر منطقه‌ای دونات شکل از اجرام یخی است که از نپتون تا ابر اورت کشیده شده است.
گرچه دنیاهای سنگی به دام‌افتاده بیشتر شبیه به زمین هستند تا سیاره‌ی ایکس، سکونت‌پذیری آن‌ها هنوز در مرحله‌ی حدس و گمان است. آب ممکن است به شکل صفحات یخی روی این سیاره‌ها وجود داشته باشد؛ اما نور خورشید کمی به آن‌ها می‌رسد. بااین‌حال از آن‌جا که سیاره‌های فرضی از منظومه‌های دیگری آمده‌اند و در اصل سیاره فراخورشیدی به حساب می‌آیند، می‌توانند هدف خوبی برای مأموریت‌های فضایی آینده باشند.
با این‌حال، یافتن سیاره‌های پیشنهادی جدید دشوارتر از شناسایی سیاره X است، زیرا این سیاره‌ها بسیار کوچک‌تر و دوردست‌تر هستند. سراج معتقد است رصدخانه‌ی در دست ساخت ورا روبین در شیلی که در سال ۲۰۲۵ آغاز به کار خواهد کرد، می‌تواند اولین سیاره‌ی سرگردان در فاصله‌ی ۷۰۰ واحد نجومی را شناسایی کند اما این کار تنها در شرایطی امکان‌پذیر خواهد بود که این سیاره در آسمان جنوبی و در فاصله‌ی نزدیکی نسبت به ما قرار داشته و همچنین از ضریب انعکاس کافی برخوردار باشد.