تحقیقات جدیدی که با هدف تخمین فرم بدنی مگالودون انجام شده است، با نگاهی تازه به بقایای فسیلی این شکارچی منقرض‌شده، نشان می‌دهد که بدن مگالودون چندین متر کشیده‌تر و احتمالا باریک‌تر از بازسازی‌های قبلی بوده است. این مطالعه روی «سه داده‌ی مهم» که در سال‌های اخیر در دسترس قرار گرفته‌اند، تکیه دارد و تصویر بسیار متفاوتی از این کوسه‌ی غول‌پیکر ارائه می‌دهد.
نخستین قطعه‌ی پازل اسرارآمیز، دمای بدن مگالودون بود. این ویژگی موجب شد محققان نتیجه بگیرند که این ماهی غول‌پیکر نیز درست مانند کوسه‌ی سفید بزرگ امروزی موجودی خونگرم است. بااین‌حال، مگالودون تنها موجودی نبود که به باشگاه خونگرم‌ها می‌پیوست.
همچنین مشخص شد کوسه‌های آفتاب‌خوار که از پلانکتون تغذیه می‌کنند و هنوز زنده‌اند، خونگرم هستند. چنین بسیار جالب بود؛ زیرا این نوع کوسه‌ها شناگرهایی کند و تنبل هستند و این صفت بیشتر با جانداران خون‌سرد در ارتباط است. این موضوع باعث شد محققان نتیجه بگیرند که خونگرم‌بودن لزوما مگالودون را به شناگری سریع تبدیل نمی‌کند.
مگالودون کوسه‌ی آهسته‌ای بوده است
سومین داده‌ی مهم این بود که براساس تجزیه‌وتحلیل فلس‌ها مشخص شد که مگالودون کوسه‌ای آهسته بوده است. به‌طور خلاصه دو مورد از سه داده‌ی یادشده موجب شدند که محققان درباره‌ی مناسب‌بودن کوسه سفید بزرگ به‌عنوان معیار مقایسه برای مگالودون به شک بیفتند.
کنشو شیمادا، یکی از سرپرستان مطالعه‌ی اخیر می‌گوید: «بازسازی ستون مهرههای مگالودون که پیش از این انجام شد و براساس آن طول این کوسه ۱۱٫۱ متر اعلام شده بود، برپایه‌ی مجموعه‌ی ناقصی از مهرههای فسیلی این گونه از بلژیک و بدون درنظر گرفتن طول سر یا دم بود.» شیمادا با همکاری فلیپ استرنز، تیم بزرگی از متخصصان معروف کوسه را رهبری می‌کرد.